Emoties kun je maar beter erkennen en...

Ha Hemmo, Dank voor je reactie. Goeie vragen. Antwoord op je eerste vraag: alles staat of valt met het contact dat je met die ander hebt, je timing en je uitvoering. En dan nog heb je best kans dat mensen zich niet serieus genomen voelen. Mensen hechten zich nogal aan hun gevoelens en problemen, dus als je daar aan morrelt kunnen ze geïrriteerd raken. Geen nood, hoort erbij en als je het met de goede intentie doet (ik mag je, ik ga een beetje stoeien met wat jij allemaal voor waar aanneemt, zodat jij wat meer ruimte kunt krijgen) is de kans op blijvende schade nihil. En je kunt altijd nog sorry zeggen als je echt te ver bent gegaan en geen goed contact meer hebt met je gesprekspartner. Timing is ook belangrijk: als iemand een echte emotie heeft, ga je dit niet doen. Maar als je merkt dat iemand vooral aan het beschuldigen en klagen is, zonder te willen kijken naar de eigen bijdrage, dan wel. Tot slot de uitvoering: in de video trek ik flink van leer. Dat kan als donderslag bij heldere hemel komen. Je kunt ook iets rustiger beginnen en dan langzaam op stoom raken en steeds meer overdrijven. Het belangrijkste is dat je wel het omslagpunt maakt en echt gaat overdrijven. Anders schiet het niks op. Dan je tweede vraag: ja, je hebt gesprekspartners die er niet van gediend zijn. Maar toch...als je even volhoudt en het met een grote grijns doet gaan ze zeggen: ja, ja, nu weet ik het wel. Hou maar op. Als echte (provocatieve) coach vraag je dan: wat weet je dan? Ik leefde me alleen maar in. Als het te lang duurt en vervelend wordt stop je. Belangrijkste is dat je je contact met die ander goed houdt. Ze mogen best even geïrriteerd zijn, even afhaken, maar niet te lang. Omschakelen kan door te vragen: ben ik nu te ver gegaan? Succes en plezier!

Ha Hemmo, Dank voor je reactie. Goeie vragen. Antwoord op je eerste vraag: alles staat of valt met het contact dat je met die ander hebt, je timing en je uitvoering. En dan nog heb je best kans dat mensen zich niet serieus genomen voelen. Mensen hechten zich nogal aan hun gevoelens en problemen, dus als je daar aan morrelt kunnen ze geïrriteerd raken. Geen nood, hoort erbij en als je het met de goede intentie doet (ik mag je, ik ga een beetje stoeien met wat jij allemaal voor waar aanneemt, zodat jij wat meer ruimte kunt krijgen) is de kans op blijvende schade nihil. En je kunt altijd nog sorry zeggen als je echt te ver bent gegaan en geen goed contact meer hebt met je gesprekspartner. Timing is ook belangrijk: als iemand een echte emotie heeft, ga je dit niet doen. Maar als je merkt dat iemand vooral aan het beschuldigen en klagen is, zonder te willen kijken naar de eigen bijdrage, dan wel. Tot slot de uitvoering: in de video trek ik flink van leer. Dat kan als donderslag bij heldere hemel komen. Je kunt ook iets rustiger beginnen en dan langzaam op stoom raken en steeds meer overdrijven. Het belangrijkste is dat je wel het omslagpunt maakt en echt gaat overdrijven. Anders schiet het niks op. Dan je tweede vraag: ja, je hebt gesprekspartners die er niet van gediend zijn. Maar toch...als je even volhoudt en het met een grote grijns doet gaan ze zeggen: ja, ja, nu weet ik het wel. Hou maar op. Als echte (provocatieve) coach vraag je dan: wat weet je dan? Ik leefde me alleen maar in. Als het te lang duurt en vervelend wordt stop je. Belangrijkste is dat je je contact met die ander goed houdt. Ze mogen best even geïrriteerd zijn, even afhaken, maar niet te lang. Omschakelen kan door te vragen: ben ik nu te ver gegaan? Succes en plezier!

Ha Marianne, Oei, ziekteverzuim! Ik laat altijd graag aan artsen over om te bepalen of iemand ziek is of niet. In nrc next van vandaag (27 februari) staat een mooi stukje over hoe je omgaat met mensen die, naar jou idee, onterecht gebruik maken van de ziektewet. Moraal van het verhaal: ga, als leidinggevende, vooral de dialoog aan en achterhaal waarom mensen zich ziek melden. Maar jij wilt weten wat je provocatief kunt. Ik zou zeggen: niet doen als je je eigen ergernis wilt uiten. Raak eerst je ergernis kwijt. Bijvoorbeeld door netjes feedback te geven. Je moet dan wel zeker weten dat iemand onterecht gebruik maakt van de ziektewet. (bijvoorbeeld: 'ik merk dat je deze maand nu al voor de vierde keer je ziek hebt gemeld, terwijl je niet echt ziek bent En je zegt dat je dat normaal vindt. Ik vind dat helemaal niet normaal: ik word er boos van. Het betekent namelijk dat anderen je werk moeten doen en het heeft een heel slechte invloed op de sfeer.'Nu kun je kiezen: vragen wat er aan de hand is of vragen wat hij er van vindt. Om te beëindigen met de opmerking dat je hoopt dat hij/zij zich niet meer onnodig ziek meldt. En dat je het ook gaat melden aan de leidinggevende (of iets dergelijks). Provocatief (dus met warmte en humor):als je niet boos bent, maar de ander wel inzicht wilt laten krijgen, kun je de ziekmelding overdrijven om te zien hoever mensen bereid zijn te gaan. Bijvoorbeeld: 'pfff eigenlijk is het maar peanuts die paar dagen ziek melden. Wat we zouden moeten doen is een rouleersysteem afspreken: een maand op en een maand af. Eerst jij 'ziek', dan ik. Misschien wil Anja ook wel meedoen! Zullen we een lijstje rond laten gaan? Wat denk je?' Je kunt meer doen. Maar eerlijk gezegd denk ik dat de beste optie een gewoon goed gesprek is.

Beste Anneke, Bedankt voor je reactie. Het gaat inderdaad om inzicht te verschaffen bij de ander over het "ziek" zijn. Ik ben hier zelden boos om omdat het mijn werknemers niet zijn, ik probeer ook altijd de eigenlijke reden te achterhalen. Sommige mensen vinden het helaas tot een "recht" behoren om regelmatig te verzuimen. Een tip als bovenstaande zou in een gesprek zeker kunnen werken, hier kan ik zeker wat mee. Dank je wel.

Beste Anneke, Bedankt voor je reactie. Het gaat inderdaad om inzicht te verschaffen bij de ander over het "ziek" zijn. Ik ben hier zelden boos om omdat het mijn werknemers niet zijn, ik probeer ook altijd de eigenlijke reden te achterhalen. Sommige mensen vinden het helaas tot een "recht" behoren om regelmatig te verzuimen. Een tip als bovenstaande zou in een gesprek zeker kunnen werken, hier kan ik zeker wat mee. Dank je wel.

Ha Marianne, Oei, ziekteverzuim! Ik laat altijd graag aan artsen over om te bepalen of iemand ziek is of niet. In nrc next van vandaag (27 februari) staat een mooi stukje over hoe je omgaat met mensen die, naar jou idee, onterecht gebruik maken van de ziektewet. Moraal van het verhaal: ga, als leidinggevende, vooral de dialoog aan en achterhaal waarom mensen zich ziek melden. Maar jij wilt weten wat je provocatief kunt. Ik zou zeggen: niet doen als je je eigen ergernis wilt uiten. Raak eerst je ergernis kwijt. Bijvoorbeeld door netjes feedback te geven. Je moet dan wel zeker weten dat iemand onterecht gebruik maakt van de ziektewet. (bijvoorbeeld: 'ik merk dat je deze maand nu al voor de vierde keer je ziek hebt gemeld, terwijl je niet echt ziek bent En je zegt dat je dat normaal vindt. Ik vind dat helemaal niet normaal: ik word er boos van. Het betekent namelijk dat anderen je werk moeten doen en het heeft een heel slechte invloed op de sfeer.'Nu kun je kiezen: vragen wat er aan de hand is of vragen wat hij er van vindt. Om te beëindigen met de opmerking dat je hoopt dat hij/zij zich niet meer onnodig ziek meldt. En dat je het ook gaat melden aan de leidinggevende (of iets dergelijks). Provocatief (dus met warmte en humor):als je niet boos bent, maar de ander wel inzicht wilt laten krijgen, kun je de ziekmelding overdrijven om te zien hoever mensen bereid zijn te gaan. Bijvoorbeeld: 'pfff eigenlijk is het maar peanuts die paar dagen ziek melden. Wat we zouden moeten doen is een rouleersysteem afspreken: een maand op en een maand af. Eerst jij 'ziek', dan ik. Misschien wil Anja ook wel meedoen! Zullen we een lijstje rond laten gaan? Wat denk je?' Je kunt meer doen. Maar eerlijk gezegd denk ik dat de beste optie een gewoon goed gesprek is.

Beste Anneke, Bedankt voor je reactie. Het gaat inderdaad om inzicht te verschaffen bij de ander over het "ziek" zijn. Ik ben hier zelden boos om omdat het mijn werknemers niet zijn, ik probeer ook altijd de eigenlijke reden te achterhalen. Sommige mensen vinden het helaas tot een "recht" behoren om regelmatig te verzuimen. Een tip als bovenstaande zou in een gesprek zeker kunnen werken, hier kan ik zeker wat mee. Dank je wel.

Beste Anneke, Bedankt voor je reactie. Het gaat inderdaad om inzicht te verschaffen bij de ander over het "ziek" zijn. Ik ben hier zelden boos om omdat het mijn werknemers niet zijn, ik probeer ook altijd de eigenlijke reden te achterhalen. Sommige mensen vinden het helaas tot een "recht" behoren om regelmatig te verzuimen. Een tip als bovenstaande zou in een gesprek zeker kunnen werken, hier kan ik zeker wat mee. Dank je wel.

Ha Hemmo, Dank voor je reactie. Goeie vragen. Antwoord op je eerste vraag: alles staat of valt met het contact dat je met die ander hebt, je timing en je uitvoering. En dan nog heb je best kans dat mensen zich niet serieus genomen voelen. Mensen hechten zich nogal aan hun gevoelens en problemen, dus als je daar aan morrelt kunnen ze geïrriteerd raken. Geen nood, hoort erbij en als je het met de goede intentie doet (ik mag je, ik ga een beetje stoeien met wat jij allemaal voor waar aanneemt, zodat jij wat meer ruimte kunt krijgen) is de kans op blijvende schade nihil. En je kunt altijd nog sorry zeggen als je echt te ver bent gegaan en geen goed contact meer hebt met je gesprekspartner. Timing is ook belangrijk: als iemand een echte emotie heeft, ga je dit niet doen. Maar als je merkt dat iemand vooral aan het beschuldigen en klagen is, zonder te willen kijken naar de eigen bijdrage, dan wel. Tot slot de uitvoering: in de video trek ik flink van leer. Dat kan als donderslag bij heldere hemel komen. Je kunt ook iets rustiger beginnen en dan langzaam op stoom raken en steeds meer overdrijven. Het belangrijkste is dat je wel het omslagpunt maakt en echt gaat overdrijven. Anders schiet het niks op. Dan je tweede vraag: ja, je hebt gesprekspartners die er niet van gediend zijn. Maar toch...als je even volhoudt en het met een grote grijns doet gaan ze zeggen: ja, ja, nu weet ik het wel. Hou maar op. Als echte (provocatieve) coach vraag je dan: wat weet je dan? Ik leefde me alleen maar in. Als het te lang duurt en vervelend wordt stop je. Belangrijkste is dat je je contact met die ander goed houdt. Ze mogen best even geïrriteerd zijn, even afhaken, maar niet te lang. Omschakelen kan door te vragen: ben ik nu te ver gegaan? Succes en plezier!

Ha Hemmo, Dank voor je reactie. Goeie vragen. Antwoord op je eerste vraag: alles staat of valt met het contact dat je met die ander hebt, je timing en je uitvoering. En dan nog heb je best kans dat mensen zich niet serieus genomen voelen. Mensen hechten zich nogal aan hun gevoelens en problemen, dus als je daar aan morrelt kunnen ze geïrriteerd raken. Geen nood, hoort erbij en als je het met de goede intentie doet (ik mag je, ik ga een beetje stoeien met wat jij allemaal voor waar aanneemt, zodat jij wat meer ruimte kunt krijgen) is de kans op blijvende schade nihil. En je kunt altijd nog sorry zeggen als je echt te ver bent gegaan en geen goed contact meer hebt met je gesprekspartner. Timing is ook belangrijk: als iemand een echte emotie heeft, ga je dit niet doen. Maar als je merkt dat iemand vooral aan het beschuldigen en klagen is, zonder te willen kijken naar de eigen bijdrage, dan wel. Tot slot de uitvoering: in de video trek ik flink van leer. Dat kan als donderslag bij heldere hemel komen. Je kunt ook iets rustiger beginnen en dan langzaam op stoom raken en steeds meer overdrijven. Het belangrijkste is dat je wel het omslagpunt maakt en echt gaat overdrijven. Anders schiet het niks op. Dan je tweede vraag: ja, je hebt gesprekspartners die er niet van gediend zijn. Maar toch...als je even volhoudt en het met een grote grijns doet gaan ze zeggen: ja, ja, nu weet ik het wel. Hou maar op. Als echte (provocatieve) coach vraag je dan: wat weet je dan? Ik leefde me alleen maar in. Als het te lang duurt en vervelend wordt stop je. Belangrijkste is dat je je contact met die ander goed houdt. Ze mogen best even geïrriteerd zijn, even afhaken, maar niet te lang. Omschakelen kan door te vragen: ben ik nu te ver gegaan? Succes en plezier!

Ha Marianne, Oei, ziekteverzuim! Ik laat altijd graag aan artsen over om te bepalen of iemand ziek is of niet. In nrc next van vandaag (27 februari) staat een mooi stukje over hoe je omgaat met mensen die, naar jou idee, onterecht gebruik maken van de ziektewet. Moraal van het verhaal: ga, als leidinggevende, vooral de dialoog aan en achterhaal waarom mensen zich ziek melden. Maar jij wilt weten wat je provocatief kunt. Ik zou zeggen: niet doen als je je eigen ergernis wilt uiten. Raak eerst je ergernis kwijt. Bijvoorbeeld door netjes feedback te geven. Je moet dan wel zeker weten dat iemand onterecht gebruik maakt van de ziektewet. (bijvoorbeeld: 'ik merk dat je deze maand nu al voor de vierde keer je ziek hebt gemeld, terwijl je niet echt ziek bent En je zegt dat je dat normaal vindt. Ik vind dat helemaal niet normaal: ik word er boos van. Het betekent namelijk dat anderen je werk moeten doen en het heeft een heel slechte invloed op de sfeer.'Nu kun je kiezen: vragen wat er aan de hand is of vragen wat hij er van vindt. Om te beëindigen met de opmerking dat je hoopt dat hij/zij zich niet meer onnodig ziek meldt. En dat je het ook gaat melden aan de leidinggevende (of iets dergelijks). Provocatief (dus met warmte en humor):als je niet boos bent, maar de ander wel inzicht wilt laten krijgen, kun je de ziekmelding overdrijven om te zien hoever mensen bereid zijn te gaan. Bijvoorbeeld: 'pfff eigenlijk is het maar peanuts die paar dagen ziek melden. Wat we zouden moeten doen is een rouleersysteem afspreken: een maand op en een maand af. Eerst jij 'ziek', dan ik. Misschien wil Anja ook wel meedoen! Zullen we een lijstje rond laten gaan? Wat denk je?' Je kunt meer doen. Maar eerlijk gezegd denk ik dat de beste optie een gewoon goed gesprek is.

Beste Anneke, Bedankt voor je reactie. Het gaat inderdaad om inzicht te verschaffen bij de ander over het "ziek" zijn. Ik ben hier zelden boos om omdat het mijn werknemers niet zijn, ik probeer ook altijd de eigenlijke reden te achterhalen. Sommige mensen vinden het helaas tot een "recht" behoren om regelmatig te verzuimen. Een tip als bovenstaande zou in een gesprek zeker kunnen werken, hier kan ik zeker wat mee. Dank je wel.

Beste Anneke, Bedankt voor je reactie. Het gaat inderdaad om inzicht te verschaffen bij de ander over het "ziek" zijn. Ik ben hier zelden boos om omdat het mijn werknemers niet zijn, ik probeer ook altijd de eigenlijke reden te achterhalen. Sommige mensen vinden het helaas tot een "recht" behoren om regelmatig te verzuimen. Een tip als bovenstaande zou in een gesprek zeker kunnen werken, hier kan ik zeker wat mee. Dank je wel.

Ha Marianne, Oei, ziekteverzuim! Ik laat altijd graag aan artsen over om te bepalen of iemand ziek is of niet. In nrc next van vandaag (27 februari) staat een mooi stukje over hoe je omgaat met mensen die, naar jou idee, onterecht gebruik maken van de ziektewet. Moraal van het verhaal: ga, als leidinggevende, vooral de dialoog aan en achterhaal waarom mensen zich ziek melden. Maar jij wilt weten wat je provocatief kunt. Ik zou zeggen: niet doen als je je eigen ergernis wilt uiten. Raak eerst je ergernis kwijt. Bijvoorbeeld door netjes feedback te geven. Je moet dan wel zeker weten dat iemand onterecht gebruik maakt van de ziektewet. (bijvoorbeeld: 'ik merk dat je deze maand nu al voor de vierde keer je ziek hebt gemeld, terwijl je niet echt ziek bent En je zegt dat je dat normaal vindt. Ik vind dat helemaal niet normaal: ik word er boos van. Het betekent namelijk dat anderen je werk moeten doen en het heeft een heel slechte invloed op de sfeer.'Nu kun je kiezen: vragen wat er aan de hand is of vragen wat hij er van vindt. Om te beëindigen met de opmerking dat je hoopt dat hij/zij zich niet meer onnodig ziek meldt. En dat je het ook gaat melden aan de leidinggevende (of iets dergelijks). Provocatief (dus met warmte en humor):als je niet boos bent, maar de ander wel inzicht wilt laten krijgen, kun je de ziekmelding overdrijven om te zien hoever mensen bereid zijn te gaan. Bijvoorbeeld: 'pfff eigenlijk is het maar peanuts die paar dagen ziek melden. Wat we zouden moeten doen is een rouleersysteem afspreken: een maand op en een maand af. Eerst jij 'ziek', dan ik. Misschien wil Anja ook wel meedoen! Zullen we een lijstje rond laten gaan? Wat denk je?' Je kunt meer doen. Maar eerlijk gezegd denk ik dat de beste optie een gewoon goed gesprek is.

Beste Anneke, Bedankt voor je reactie. Het gaat inderdaad om inzicht te verschaffen bij de ander over het "ziek" zijn. Ik ben hier zelden boos om omdat het mijn werknemers niet zijn, ik probeer ook altijd de eigenlijke reden te achterhalen. Sommige mensen vinden het helaas tot een "recht" behoren om regelmatig te verzuimen. Een tip als bovenstaande zou in een gesprek zeker kunnen werken, hier kan ik zeker wat mee. Dank je wel.

Beste Anneke, Bedankt voor je reactie. Het gaat inderdaad om inzicht te verschaffen bij de ander over het "ziek" zijn. Ik ben hier zelden boos om omdat het mijn werknemers niet zijn, ik probeer ook altijd de eigenlijke reden te achterhalen. Sommige mensen vinden het helaas tot een "recht" behoren om regelmatig te verzuimen. Een tip als bovenstaande zou in een gesprek zeker kunnen werken, hier kan ik zeker wat mee. Dank je wel.